Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013
Ο Ludwig van Beethoven(1770 – 1827) ήταν Γερμανός μουσικός συνθέτης.
Αποτέλεσε μία από τις κεντρικότερες μορφές της κλασικής μουσικής και συγκαταλέγεται σήμερα ανάμεσα στους ευρύτερα αποδεκτούς συνθέτες όλων των μουσικών περιόδων και τους πλέον γνωστούς όλων των εποχών.
Ο Μπετόβεν αν και ανήκει περισσότερο στην κλασική περίοδο, συνδέθηκε με το κίνημα του ρομαντισμού που ακολούθησε και τα τελευταία του έργα διακρίνονται από έντονα ρομαντικά στοιχεία.
Οι συμφωνίες και τα κοντσέρτα για πιάνο που συνέθεσε αποτελούν τα πιο δημοφιλή έργα του. Από το 1812 χάνει σταδιακά την ακοή του και ως το τέλος της ζωής του μένει εντελώς κουφός.
Έγραψε 9 συμφωνίες, 5 Κοντσέρτα για πιάνο, 1 Κοντσέρτο για βιολί, 32 σονάτες για πιάνο, Κουαρτέτα εγχόρδων και άλλα έργα ορχηστρικής μουσικής.
Ο Wolfgang Amadeus Mozart(1756 – 1791) είναι ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες κλασικής μουσικής. Μαζί με τον Γιόζεφ Χάυντ και τον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν αποτελούν τους σημαντικότερους εκπροσώπους του λεγόμενου “βιεννέζικου κλασικισμού” (α’ Σχολή της Βιέννης).
Ήδη από την παιδική του ηλικία ο Μότσαρτ έδειξε ότι διέθετε μοναδικές μουσικές ικανότητες, οι οποίες υποστηρίχθηκαν συστηματικά από τον πατέρα του, έναν από τους καλύτερους μουσικούς παιδαγωγούς της εποχής του.
Τα ταξίδια και οι συναυλίες σε όλη την Ευρώπη, έδωσαν σημαντική ώθηση στη συνθετική δραστηριότητα του μεγάλου συνθέτη και βοήθησαν στη δημιουργία ενός χαρακτηριστικού προσωπικού στιλ. Εξαιρετικά σημαντική ήταν η μαθητεία του Mozart δίπλα στον Josef Haydn.
Έγραψε Όπερες, 41 Συμφωνίες, Κοντσέρτα για πιάνο, Κοντσέρτα για βιολί, φαγκότο, κλαρινέτο, άρπα, όμποε, φλάουτο & άρπα κλπ. Μουσική δωματίου, χορωδιακή μουσική, Σονάτες για πιάνο, Requiem.
Ο Franz Joseph Haydn (1732 – 1809), αυστριακός συνθέτης, ήταν ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς συνθέτες της κλασικής εποχής της μουσικής.
Θεωρείται ο “πατέρας” της συμφωνικής μουσικής και του κουαρτέτου εγχόρδων. Το έργο του περιλαμβάνει κυρίως οργανική μουσική — συμφωνίες και μουσική δωματίου — καθώς και φωνητικά έργα στα οποία περιλαμβάνονται κωμικές και δραματικές όπερες.
Έργα του:
Ορατόρια και όπερες
12 λειτουργίες, με χαρακτηριστικά δείγματα τη “Λειτουργία του Νέλσον” και τη “Λειτουργία των Τυμπάνων” (αριθμοί έργων 1-12).
104συμφωνίες
84 κουαρτέτα εγχόρδων
31 τρίο με πιάνο
6 σονάτες για πιάνο
Σημαντικοί κλασικοί συνθέτες
Γιόζεφ Χάυντν (1732-1809)
Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ (1756-1791)
Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (1770-1827)
Αντρέα Λουκέσι (1741-1801)
Φρασουά Ζοζέφ Γκοσέκ (1734-1829)
Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ (1714-1787)
Μούτσιο Κλεμέντι (1752-1832)
Λουίτζι Μποκερίνι (1743-1805)
Γιόχαν Κρίστιαν Μπαχ (1735-1782)
Καρλ Φίλιπ Εμάνουελ Μπαχ (1714-1788)
Βίλχελμ Φρίντμαν Μπαχ (1710-1784)
Ιστορία της κλασικής περιόδου
Η περίοδος του Μπαρόκ συνδέθηκε με την άνοδο του απολυταρχισμού στην Ευρώπη αλλά και με μια σταδιακή αναθεώρηση των παραδοσιακών ιδεών και αξιών. Ήδη από τον17ο αιώνα οικοδομήθηκε μια νέα κοσμοαντίληψη περισσότερο ορθολογική και μηχανιστική, που θεμελιώθηκε από τον Καρτέσιο, τον Λοκ και τον Νεύτωνα. Η πνευματική αυτή επανάσταση αποτέλεσε και την βάση του πολιτιστικού κλίματος μέσα στο οποίο γεννήθηκε και ο Διαφωτισμός. Όπως ο Διαφωτισμός έτσι και ολόκληρη η καλλιτεχνική παραγωγή του 17ου και 18ου αιώνα αντανακλά ένα θαυμασμό για τον κλασικό κόσμο και οι δημιουργοί μιμούνται τα κλασικά πρότυπα.
Χαρακτηριστικά γνωρίσματα
Η κλασική μουσική χαρακτηρίζεται γενικά από μια ομοφωνική μουσική γραφή κατά την οποία κυριαρχεί μια βασική μελωδία ενώ τα υπόλοιπα συνοδευτικά μέρη υποστηρίζουν την μελωδία αυτή. Το ύφος αυτό ήταν σε πλήρη αντίθεση με την πολυφωνική και αντιστικτική δομή της προκλασικής ή μπαρόκ μουσικής. Επιπλέον το κλασικό ύφος εισάγει μια μελωδική και αρμονική περιοδικότητα. Το μουσικό κείμενο χωρίζεται τις περισσότερες φορές σε σύντομες περιόδους ή φράσεις ενώ οι αρμονίες εναλλάσσονται με βραδύτερο ρυθμό.
Ένα επιπλέον χαρακτηριστικό της κλασικής μουσικής είναι η εναλλαγή
συναισθημάτων και διάθεσης, κάτι που δεν παρατηρείται στην μπαρόκ
μουσική όπου ένα μουσικό κομμάτι εκφράζει από την αρχή ως το τέλος του
μια συγκεκριμένη συναισθηματική κατάσταση.
Σημαντικοί κλασικοί συνθέτες
Με τον όρο κλασική εποχή της μουσικής αναφερόμαστε στην κλασική περίοδο της Δυτικής μουσικής, η οποία ξεκίνησε περίπου το 1750 και τερματίστηκε μεταξύ του 1810 και 1830. Η κλασική εποχή ακολούθησε την Μπαρόκ περίοδο και προηγήθηκε του ρομαντισμού. Αποτέλεσε την περίοδο κατά την οποία ξεχώρισαν οι μορφές πολύ σημαντικών συνθετών, όπως του Ιωσήφ Χάυδν, του Μότσαρτ και του Μπετόβεν. Επιπλέον μπορεί να ενταχθεί σε μια γενικότερη πολιτιστική αλλαγή που συντελέστηκε από τα μέσα του 18ου αιώνα, έχοντας ως σημαντική επιρροή τις ιδέες του Διαφωτισμού, με αποτέλεσμα την δημιουργία εξαιρετικών μουσικών επιτευγμάτων.
Κατά τη διάρκεια της εποχής αυτής , τα δημόσια κονσέρτα έγιναν πολύ δημοφιλή και μια νέα μεσαία τάξη άρχισε να πληρώνει συνδρομές για να ακούσει τακτικά μουσική και να απολαμβάνει βραδιές που κάποτε ήταν αποκλειστικό προνόμιο των λίγων ευγενών.
Φυσικά αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση στην παραγωγή και στο ανέβασμα μουσικών έργων.
Οι τραγουδιστές της όπερας απέκτησαν μεγαλύτερη φήμη. Οι παραπάνω εξελίξεις συνέβησαν στις διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις σε διαφορετικές περιόδους. Έτσι είναι αδύνατον να δοθεί μια ακριβής χρονολογία του κλασικισμού που να ταιριάζει σε όλα τα κράτη.
Η μουσική άνθησε κυρίως στις χώρες όπου οι λειτουργοί της ήταν υπό την προστασία ευγενών η βασιλικών μαικήνων. Τα κύρια μουσικά κέντρα της εποχής ήταν η Βιέννη, το Παρίσι, η Νάπολη, η Βενετία και το Λονδίνο.
Την περίοδο της κλασικής μουσικής, η μουσική ζωή συνδέθηκε με την κοινωνία αφού όλο και περισσότεροι επιθυμούσαν να μάθουν την ύψιστη αυτήν τέχνη. Αναπτύχθηκε επίσης μια πιο απλή, από τεχνικής απόψεως, γραφή της μουσικής, οπότε και εκδίδονταν όλο και περισσότερα μουσικά έργα.
Ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά της κλασικής περιόδου ήταν η τάση των συνθετών να γράφουν όλες τις νότες που ήθελαν να παίξουν, αφήνοντας πολύ λιγότερο πεδίο για μουσικά στολίδια.
Άλλη μια αλλαγή ήταν ότι η κοσμική μουσική γνώρισε μεγάλη άνθηση, σε αντίθεση με τη λειτουργική που άρχιζε να παρακμάζει. Μια από τις σπουδαιότερες εξελίξεις της κλασικής εποχής ήταν η συμφωνία.
Η υπερβολή άρχισε σταδιακά να υποχωρεί από την εκτέλεση της όπερας και οι ξεχωριστές μορφές της όπερας (κωμική όπερα και σοβαρή όπερα) άρχισαν να συγχωνεύονται.
Επίσης κατά την κλασική εποχή της μουσικής (και ιδιαίτερα προς τα τέλη της) άρχισαν να κυριαρχούν τα τοπικά στυλ γραφής για το λυρικό θέατρο και αναπτύσσεται μια τάση αναζήτησης των μουσικών ειδών και καινοτομιών σε εθνικό επίπεδο. Αυτού του είδους η αναζήτηση οδήγησε άμεσα στην ανάπτυξη μιας εθνικιστικής προσέγγισης της μουσικής. Ιδιαίτερα σημαντική στο πλαίσιο αυτό ήταν η ανάπτυξη των μουσικών πολιτισμών της κεντρικής Ευρώπης και ιδιαίτερα της γερμανόφωνης μουσικής.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)